Prof. Zygmunt Jan Pielowski (1930-2009) – myśliwy, sokolnik, hodowca

Urodzony w Gdańsku 11 sierpnia 1930 r. Uniwersytet Warszawski Wydział Biologii ukończył w roku 1953. Pracę naukową rozpoczął w Instytucie Ekologii – stacji w Dziekanowie Leśnym, gdzie zajmował się badaniami ornitologicznymi oraz biologią zwierząt łownych. Już wówczas oswoił pierwszego jastrzębia oraz sokoła wędrownego z nadrzewnego lęgu Puszczy Kampinoskiej. Zagadnienia sokolnicze konsultował z Prof. Augustem Dehnelem (biologiem, autorem „ O sztuce układania ptaków do łowów” z 1939 r.) oraz z niemieckim sokolnikiem Renzem Wallerem, któremu w 1958 r. sprezentował sokoła. W 1965 został kierownikiem Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu. Wraz z rozwojem własnej kariery naukowej stworzył sprawny zespół badawczy, którego wieloletnie badania populacyjne nad zającem i sarną stały się modelowe dla nauki światowej. Monografie przyrodniczo-łowieckie tych gatunków do dziś są materiałem szkoleniowym dla myśliwych. Dysponując dużymi łowiskami polnymi – OHZ Czempiń i wodnymi - stacja a Słońsku (obecnie Park Narodowy Ujścia Warty), zespół Prof. Pielowskiego prowadził wieloletnie projekty badawcze. Ich wyniki istotnie zwiększyły wiedzę o biologii ptaków i ssaków łownych i cytowane są na całym Świecie. Natomiast badania nad drapieżnikami - głównie lisem i ptakami drapieżnymi – często obalały obiegowe opinie o ich wpływie na populacje zwierzyny drobnej, co nie zawsze zjednywało profesorowi grono ornitologów, ale też i myśliwych. Profesor Zygmunt Pielowski był wykładowcą na polskich i zagranicznych uczelniach, promował i recenzował liczne prace doktorskie i habilitacyjne, wniósł nieoceniony wkład w rozwój kadr naukowych. Opublikował ponad 200 prac naukowych i wydał 10 książek. Prezydent RP tytuł Profesora nadał mu w 1989 roku.
Z inicjatywy Profesora – sokolnika w 1981 roku w Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu założono pierwszy w Polsce ośrodek leczenia i rehabilitacji ptaków drapieżnych oraz zaczęto kompletować pary hodowlane sokołów wędrownych. Pierwszy w Polsce sukces - 3 młode sokoły, uzyskano w Czempiniu w 1986 roku. Profesor Zygmunt Pielowski zainicjował akcję restytucji populacji sokoła wędrownego w Polsce, od początku chcąc restytuować populację nadrzewną. Pierwszą introdukcję Stacja PZŁ przeprowadziła w 1989 roku w Wielkopolskim Parku Narodowym. Dopiero wówczas do akcji prowadzonej z inicjatywy sokolników przez PZŁ, włączyły się inne osoby i instytucje. W roku 1972 wraz z Czesławem Sielickim, Wacławem Lesińskim i Andrzejem Manią powołali do życia Gniazdo Sokolników. Prof. Pielowski był wieloletnim Sokolniczym sekcji sokolniczej PZŁ. W 1973 roku wraz ww. Kolegami zorganizował w Kobylnicach k. Kruszwicy I Krajowe Łowy z Sokołami. Swą pasję i wiedzę na temat ptaków drapieżnych i sokolnictwa zawarł w niemieckim i polskim wydaniu książki – „ Ptaki drapieżne” (Neumann-Neudamm 1993, Wydawnictwo Świat 1996).

Po opuszczeniu Czempinia w 1994 roku, Prof. Pielowski osiadł na Pomorzu w Dobrogoszczy koło Szczecinka, gdzie wraz z Lasami Państwowymi utworzył ośrodek hodowli i reintrodukcji sokoła wędrownego. W swoim domostwie prowadził też azyl dla chorych i rannych dzikich zwierząt. Na Pomorzu zachodnim wypuszczono łącznie ok. 60 sokołów. Profesor zmarł po 08 sierpnia 2009 roku, pochowany jest na cmentarzu w Szczecinku.

Za życia odznaczony łowieckim medalem Św. Huberta PZŁ, pośmiertnie Złotym Karnalem Gniazda Sokolników.